დანაწევრებული საზოგადოების „ღირსებები“ – რას ჰგავს რეალობა?!
- სუბიექტურად პირდაპირ ვისაუბრებ, თუმცა, არავის გეგონოთ, რომ საკუთარ აზრს გახვევთ თავს. უბრალოდ, შეხედულებებს გაგიზიარებთ, გამოცდილებას გაგინაწილებთ და შევეცდები, შეცდომებს აგარიდოთ, რაც შესაძლოა, შედეგის განსაზღვრის გიმარტივებაში დაგეხმაროთ…
რას ჰგავს რეალობა?! – საუბარს, მაინც იქედან დავიწყებ, რომ რეალობა, ბევრად უფრო ბინძურია, ვიდრე, ჩვენ გვეჩვენება. დიახ, მიუხედავად იმისა, რომ ვცდილობთ, რამე კონკრეტულის გაკეთებას, გვეჩვენება, რომ რაღაც ისე არ გამოდის, როგორც დავგეგმეთ, როგორც გვჭირდება. ვიწყებთ მიზეზების კვლევას: ხშირ შემთხვევაში, არ გამოვრიცხავთ, რომ შესაძლოა, ხელის შემშლელ ფაქტორებთან, პირდაპირ კავშირში იყოს, ვინმეს კონკრეტული ინტერესი, რომლისთვისაც მიუღებელია ჩვენი საქმიანობა. შესაძლოა, სწორედ, აქ იყოს საწყისი იმ, ხელისშემშლელი ფაქტორებისა, თუ, რატომაც არ გამოდის ყველაფერი ისე, როგორც უნდა გამოვიდეს. არ ვწყვეტთ კვლევას, თუმცა, პარალელურად ვასკვნით, რომ ვიღაც მიზანმიმართულად გვებრძვის, – გამოსავლის ეს ვერსია, ბევრად მარტივია. კვლევისას, უმეტესად, ვერიდებით სიღრმეებში შესვლას, მიზეზი ბევრია… იმ შემთხვევაში, თუ ჩვენთვის ოჯახსა და საყვარელ ადამიანებზე მნიშვნელოვანი ის საქმეა, რომელსაც ვემსახურებით, მაშინ ვრისკავთ და მიზეზთა გამოსაკვლევად, სიღრმეებში შესვლასაც არ ვერიდებით. ვაწყდებით გავლენებს, რომელთანაც შესაძლოა, ვერაფერს გავხდეთ. თავიდან გვგონია, რომ საქმე რთულადაა, შეიძლება ასეც იყოს. ვადარებთ საკუთარ შესაძლებლობებს, იმ გავლენებთან, რომლებსაც კონკრეტული ადამიანები არიან ამოფარებულნი. ვწონით, გვიღირს, თუ არა დავუპირისპირდეთ მათ და შევცუროთ თუ არა, იმ სიბინძურის ზღვაში, სადაც მყარია იმის ალბათობა, რომ ისინი, „გამოცდილებით“ გვაჯობებენ. ვიწყებთ ისევ თავიდან და გვიმყარდება აზრი, რომ რეალობა ბევრად ბინძურია, ვიდრე ჩვენ წარმოგვიდგენია. თუ, პესიმისტურად შევხედავთ, გვიქვეითდება ბრძოლისუნარი და არ ვაბიჯებთ ღირსებისა თუ, ღირებულებების ზღვარს. ოპტიმიზმი კი, ჟინს გვიღრმავებს, ძარღვებში სისხლს გვიდუღებს და „მოჭიმულ მდგომარეობაში“ გვამყოფებს, ტონუსში მყოფი სხეული კი დაუმორჩილებელი ხდება და გონების კარნახს მიჰყვება.
როგორია რეალობა?! – რეალობა, არც ისეთი რთულია, როგორადაც აღვიქვამთ. სინამდვილეში, ის ბევრად მარტივია. უბრალოდ, ჩვენ, ადამიანები ვართულებთ მას. ალბათ, ეს ყველაფერი, განპირობებულია იმით, რომ სიმარტივე მოსაწყენია. სინამდვილეში, ჩვენ სირთულეების შექმნით, ყოველდღიურ რუტინას ვებრძვით, თუმცა, ხშირ შემთხვევაში, ობობას ქსელივით ვხლართავთ ყველაფერს და შემდეგ, ჩვენსავე შექმნილ ქსელში ვიხლართებით. ძირითადად, იქმნება ჩიხები, საიდანაც, თავის დაღწევას ვცდილობთ, ხან უშედეგოდ, ხანაც წარმატებით გამოგვდის…
ჩვენ, ხომ ადამიანები ვართ და ვცხოვრობთ იმისთვის, რომ გადავრჩეთ, თუმცა, არასდროს ვინტერესდებით იმით, შეექმნება, თუ არა საფრთხე, ან პრობლემა სხვას. ამპარტავნებით ვხვდებით, ამ მიმართულების ყველა შენიშვნას და ჩვენს ქმედებებს იმით ვამართლებთ, რომ შედეგზე ორიენტირებული „პროფესიონალები“ ვართ.
წარმატების მიღწევის, ყველას თავისი საზომი აქვს, ყველას თავისი „მეტრი“ ჰყავს. უმეტესად, „საზოგადოების“ ამ ნაწილს, ნაკლებად აქვს შეგნება. ვცხოვრობთ დიპლომიანი გაუნათლებლებისა და უდიპლომო განათლებულების ხანაში, სადაც უმეტესად, ქუჩა ბევრად დიდ განათლებას იძლევა, ვიდრე ზოგიერთი აღვირახსნინლი ლექტორის გათანამედროვებული ლექციები. ვაკონკრეტებ, ზოგიერთი!
ვცხოვრობთ რეალობაში, სადაც სიტყვის თავისუფლება არსებობს, თუმცა, უმეტესად, დასჯადია; სადაც, გავლენიანი იმარჯვებს, განათლებული კი „ბირჟას ამაგრებს“. ვცხოვრობთ რეალობაში, სადაც ფარისევლობა, მლიქვნელობა და სიყალბე მომგებიანია, ერთგულება, გულახდილობა და გულწრფელობა კი – დაუფასებელი. ვცხოვრობთ რეალობაში, სადაც, უმეტესად, მასწავლებლის შვილი „ფრიადოსანია“, გენიოსი კი „უპერსპექტივო“. ვცხოვრობთ რეალობაში, სადაც მოზარდების სისხლიან გარჩევებს თავისი „მფარველები“ ჰყავთ, სადაც უგავლენოები ისჯებიან, გავლენიანები კი ხელშეუხებელნი არიან. ჩვენ ვცხოვრობთ რეალობაში, სადაც ყოველ მეორე ადამიანს, უსამართლობის განცდა თრგუნავს. დიახ, და ჩვენ ვცხოვრობთ!..
მიუხედავად იმისა, რომ ჩემი თვალით დანახული რეალობა მძაფრია, მემგონი, არ ღირს ყველაფრის ასე გართულება, რადგან ცხოვრება, მაინც მშვენიერია და ამ, მშვენიერებით ტკბობა კი – ყველაფერზე მნიშვნელოვანი…
![გარევაჭრობა ზუგდიდში – რას ფიქრობს ხალხი, არასამთავრობოები და რას აპირებს ხელისუფლება?! [ვიდეო]](https://api.stv.ge/uploads/null)
